rozkoszna podłość

Gdy rozkosz sięga zenitu

A twe ciało wygina się w łuk

Gdy ręce mocno

Zaczynają szarpać koc

Gdy źrenice są rozszerzone 

A z ust wydobywa się jęk

Czujesz jak ciało opada

Jak znów do rzeczywistości swej wracasz

Jak kończy się rozkoszny sen

Lecz potem wtulasz się w niego

I pogrążacie się w sen.