...

Gdy płacz ogarnia twoje wnętrze

A ty nie  potrafisz tego ukryć

Łzy ciekną

Choć tak bardzo chciałbyś to w sobie zdusić

kolejny raz

Schować swe uczucia

Lecz jednak nie możesz

Bo to twoja dusza

Ona wie czego pragniesz

Czemu łkasz i sie uśmiechasz

Ona pokaże twoje oblicze

Pogrąży w snach twój fałsz

Pokażę prawdę

Wtedy gdy będziesz sam

Albo z kimś

kto był w najgłębszych snach.

czym jest sen?

Jak uważacie czym jest sen? 

Czy jest tylko zwykłym obrazem

Wytworzonym dzięki naszej wyobraźni?

A może jest czymś więcej?

Może jest niespełnionymi marzeniami, 

przyszłością 

przeszłością 

czymś co miała się zdarzyć lecz jednak los potoczył się inaczej. 

Być może tak na prawdę umysł podpowiada nam niektóre rozwiązania. 

Być może gdy nie pamiętamy snu nie mieliśmy go zapamiętać 

Bo skrywał sekret naszego sukcesu lub porażki, 

Którego nie powinniśmy znać. 

Być może. 

Ale nie zawsze musi być tak 

Jak nam się wydaję.

wersja wydarzeń

Zawsze jest kilka rzeczywistości

Lecz spełnia się tylko jedna

A wszystko 

Zależy od najmniejszych detali 

Naszych wyborów

Świadomych czy też tych trochę mniej 

A gdybyśmy widzieli te opcje przed sobą ? 

Jak by to było

Móc wybrać swój los

Wiedzieć co zrobić by wyszło nam tak jak chcemy 

Co się wydarzy 

Nie musieć się martwić że nie wyjdzie 

A jednak wychodząc z takiego założenia

Nie zakładamy

Że jednak coś może wyjść nie tak 

Bo co by się stało 

Gdyby ktoś wybrał sobie inną wersję tego samego zdarzenia? 

nie wiem

 Zmęczona, padam na kolana

 Jak pusta powłoka, powoli opadam

 Na brudną , zimną ziemię

 Splamioną krwią szkarłatną

 Krwią rozlaną , taką niepokalaną 

 I jak kwiat usycham

 Więdnąc w tej rozpaczy

 Uchodzące życie, z ciała już bez duszy

 Z czerwonymi włosami 

 Od krwi wylanej na ziemię

 Krwi płynącej z ran , zadanych tępym narzędziem 

 Narzędziem była miłość w postaci tępej żyletki 

 Ranami , było pragnienie 

 Lecz cieknąca z nich krew 

Nie była tylko złudzeniem

smutek

Smutek spokojnie może sprowadzić człowieka na samo dno.

Doprowadzić go do stanu nieużywalnego.

Przeciągnąć go przez drogę kłopotów,

Poprzez dolinę rozpaczy,

Lawinę łez,

Aż do pustkowia śmierci.

I tam zostawia go.

Nie wracając.

Nie oglądając się na niego.

Otacza go jeszcze tylko mgłą wieczności.

Tuli go nią.

Jej zimnem.

Dopóki do końca nie skona.

Zaczynając od białej czystej kartki

Wyobrażaliście sobie kiedyś , że zaczynacie od początku ? 

Tak że wszystko było czyste , wymazane , nieskażone ?

Pewnie jak większość ludzi. 

Lecz jakby to na prawdę było ? 

Czy na prawdę było by tak fajnie jak myślimy ? 

Z założenia wychodzę że nie. 

Może i byście mogli zacząć wszystko na nowo. 

Taka bieluteńka , czysta kartka. 

I po co to wszystko ? 

Przecież i tak sprowadzicie całą historię 

Do tego samego syfu, który mieliście przedtem.