nie wiem

 Zmęczona, padam na kolana

 Jak pusta powłoka, powoli opadam

 Na brudną , zimną ziemię

 Splamioną krwią szkarłatną

 Krwią rozlaną , taką niepokalaną 

 I jak kwiat usycham

 Więdnąc w tej rozpaczy

 Uchodzące życie, z ciała już bez duszy

 Z czerwonymi włosami 

 Od krwi wylanej na ziemię

 Krwi płynącej z ran , zadanych tępym narzędziem 

 Narzędziem była miłość w postaci tępej żyletki 

 Ranami , było pragnienie 

 Lecz cieknąca z nich krew 

Nie była tylko złudzeniem